Hier is onze kanjer!!!

Trots stellen wij aan jullie voor: HONG BO ZHANG BOOTS!

Wonderbaarlijk genoeg hebben we vannacht allebei goed geslapen. Maar vanmorgen gierden de zenuwen aardig rond. We hebben wat afleiding gezocht in de supermarkt, waar we een extra grote koffer gekocht hebben zodat we deze week nog lekker kunnen shoppen voor ons mannetje.

En toen was het bijna zover, om 13.30 uur werden we opgehaald, om 13.10 uur stonden we al beneden in de hal te trappelen. Want je wil natuurlijk niet te laat komen op het eerste afspraakje met je zoon. De reis naar het adoptiekantoor duurde ongeveer een kwartier, maar het leek een eeuwigheid. Bij het uitstappen keken we al eens goed rond, want je weet maar nooit of de kinderen er ook lopen. Maar nee, nog niks te zien. In de hal bij de ingang hangt een bord van het adoptiekantoor, die moest natuurlijk even op de foto. En toen.... ineens stond kleine Bo achter ons. Wat er dan door je heen gaat. Eerst verbazing (want dit verwacht je niet echt in de hal), en toen meteen het allergrootste geluk wat je maar kan bedenken, daar stond onze kanjer!

Bo was heel verlegen, hij keek ons aan en deed eigenlijk niks maar we mochten wel zijn handjes vasthouden. Gelukkig waren onze reisgenootjes zo lief om foto's te maken en ons te filmen, anders hadden we weinig beeldmateriaal gehad ben ik bang. Na de ontmoeting mochten we het kantoor binnen, samen met een paar andere ouders die hun kindje kwamen ophalen. Bo liet het allemaal maar over zich heen komen en at intussen chippies die hij van de directeur van het kindertehuis had gekregen.

Na de nodige handtekeningen was het tijd om onze reisgenootjes te filmen en fotograferen, want toen kwam hun zoontje binnen. Ook een schatje! Daarna werd er nog een officiële familiefoto gemaakt, en konden we vragen stellen aan de directeur van het kindertehuis. Daar hebben we natuurlijk uitgebreid gebruik van gemaakt, alle info die we hebben over Bo tot nu is natuurlijk zeer waardevol.

Inmiddels vermaakte Bo zich lekker met zijn speeltjes en doosje chips. Toen de directeur en onderdirecteur die hem naar Nanjing gebracht hebben vertrokken zwaaide hij ze gewoon uit. Geen tranen, maar dit waren natuurlijk ook niet zijn vaste verzorgers. Op de terugweg in het busje zat Bo lekker bij Patrick op schoot naar buiten te kijken. Het is een heel vrolijk kereltje, hij lacht geregeld en hij houdt wel van een grapje.

Vanmiddag op de hotelkamer hebben we lekker met hem gespeeld. Rugzakje in- en uitpakken met speeltjes is favoriet. Maar ook voetballen met een ballon en bellen blazen is een leuk spelletje. Verder is boekje lezen erg leuk, Bo wijst de plaatjes aan en wij moeten de woordjes zeggen. Bij het boekje over een visje zei hij na een paar keer voorzeggen zelf: visje! Oke, wij hadden misschien een ander eerst Nederlands woordje gedacht, maar visje is natuurlijk ook helemaal goed.

Na de nodige formulieren voor morgen te hebben ingevuld en weer de nodige handtekeningen zetten hebben we maar snel even in het hotel gegeten, want het was inmiddels al best laat en Bo was moe aan het worden. Tijdens het eten was hij heel erg lief, zijn mondje ging braaf open en alles wat hij hem voorhielden ging naar binnen. Intussen speelde hij lief met zijn autootjes en boekje. Inmiddels was het toch echt bedtijd geworden voor de kleine man. Een poging om nog even in bad te gaan werd echt niet gewaardeerd (brullen!) dus maar snel de pyama aan en na een verhaaltje (vooral veel auto's kijken, die zijn favoriet) ging hij heel lief in zijn bedje liggen en viel na een minuut of 5 in slaap. Hij ligt nu achter mij in zijn bedje, lekker in dromenland.

Wij gaan ook zo maar slapen, morgen moeten we heel vroeg op want om 8.00 uur moeten we klaar staan om terug te gaan naar het adoptie kantoor. Dan horen we ook of we naar het kindertehuis mogen, ivm de mexicaanse griep is het nog niet zeker of we toestemming krijgen. We hopen in ieder geval heel hard van wel.

Groetjes van een dolgelukkige pappa en mamma