tijd voor een update

Weer veel te vertellen, alleen ontbreekt het soms aan de tijd om het allemaal op te schrijven ;-)

Vorige week is onze kleine man een paar dagen ziek geweest. Hij was al flink verkouden geweest maar dat ging een stuk beter. En toen kwam er ineens oorpijn en koorts opzetten. Erg zielig natuurlijk. Maar zoals dat bij kleine kinderen gaat, ging het nogal op en af. Het ene moment lag hij op de bank te slapen, om een paar uur later weer druk rond te rennen en spelen. Nu is hij gelukkig weer helemaal beter.

Vorige week donderdag stond er een dagje ziekenhuis op het programma, er moest een scan gemaakt worden. Vroeg op want we moesten om 9.00 uur in het ziekenhuis in Eindhoven zijn. Normaal goed te doen in een uurtje rijden, maar in de spits? Gelukkig viel het mee en waren we ruim op tijd in het ziekenhuis. We kregen een eigen kamer op de kinderafdeling. Bo vond het allemaal wel prima, zolang er maar geen “witte jas” binnen kwam. Van de scan zelf heeft Bo niks meegekregen, hij kreeg een slaapmiddel omdat hij een half uur echt stil moest liggen. Ja, leg dat maar eens uit… dat was zonder slaapmiddel natuurlijk nooit gelukt. En maar goed ook, want ik mocht mee naar de scanruimte, en wat maakt dat ding een herrie zeg, ongelooflijk. Zelfs met koptelefoon op was het nog een lawaai, alsof je ergens op een bouwplaats staat. Het liep allemaal erg soepel, mede dankzij de vriendelijke en behulpzame verpleegsters en dokters, en om half 4 mochten we weer naar huis. Inmiddels zijn de uitslagen binnen van de adoptiekeuring en de scan. Bo is, op zijn bekende beperkingen na dan, helemaal gezond verklaard. Goed nieuws dus! We gaan wel nog een keer bij de kinderneuroloog op bezoek en er moet nog een keer bloed geprikt worden naar aanleiding van de scan om een en ander nog uit te sluiten. Niks om ons zorgen om te maken. Hoewel we het bloedprikken voor Bo wel minder geslaagd vinden natuurlijk.

Zaterdag zijn we naar het aankomstfeestje van Kai geweest. Kai komt uit dezelfde provincie als Bo, en we hebben samen met Kai en zijn ouders en zusje 3 heel bijzondere en gezellige weken beleefd in China. Het was dan ook erg leuk om Kai en familie weer te zien!

Zondag hebben we een flink stuk gewandeld in het bos met de honden. Bo lekker in de wagen en rijden maar. Hij vond het erg leuk en was steeds naar de hond (Moenga) aan het roepen dat hij moest komen “Moenga kom maar”. Maar als Moenga dan iets te dicht bij kwam… dan was ie toch wel een beetje erg groot voor onze kleine held. Bo viel van al dat gehobbel in de wagen in slaap en heeft daarna thuis nog 1,5 uur in de achterkeuken gelegen (zie foto).

Dinsdag stond er weer iets vervelends op het programma: Bo kreeg een inenting op het consultatiebureau. Aan pappa de eer om met hem naar het bureau te gaan. De wachtkamer vond Bo best leuk, maar de mevrouw van de prik vond hij iets minder aardig geloof ik. Hij moest hard huilen van de prik en was zo boos dat hij zijn kleren niet meer aan wilde toen hij klaar was. Helaas voor Bo moet hij nog wat inentingen inhalen, dus de komende tijd zal dit uitje nog wel vaker op het programma staan.

Toen we nog in China waren hadden we al echt het gevoel pappa en mamma te zijn. Nu we thuis zijn is dat gevoel alleen nog maar sterker geworden. Bo weet ook vanaf de eerste dag al dat wij zijn pappa en mamma zijn. Vraag maar waar pappa is en hij wijst hem aan, is het niet live dan wel op een foto. Ook kan hij goed pappa en mamma zeggen. Maar nu heeft Bo iets gevonden om ons toch een heel klein beetje aan het twijfelen te brengen. Als hij ons roept dat zegt hij namelijk geen pappa en mamma maar Elkaaaa (Helga) en Patùùù (Patrick) ;-) Oke dan. In ieder geval weer iets om te oefenen.

En als afsluiting nog een leuke opmerking van Bo. Toen ik een hapje eten op de tafel morste sprak hij me toe: “oei… domme mamma!” ;-
En hier moesten we ook wel om lachen. Bo heeft namelijk een nieuwe naam bedacht voor de wc borstel: “de wc-tandenborstel”. ;-)