Een rustig dagje?

Vandaag hadden we lekker een rustdagje gepland. Stukje wandelen, wat foto’s maken, even langs de supermarkt. En zo begon de dag ook. Lekker een beetje uitgeslapen, en nog net op tijd voor het ontbijt. Maar daarna liep het even anders dan gepland…

Cheng had gisteravond al een beetje last van zijn buikje. Of eigenlijk zat het hem sinds maandag al niet helemaal lekker. Hoewel we er zoveel mogelijk rekening mee proberen te houden, krijgt hij nu natuurlijk heel ander eten dan hij gewend was, en alles is anders voor hem. En maandag is hij nog flink volgestopt door zijn verzorgsters met snoepjes, chips en worstjes om hem te troosten. Maar vanmorgen werd de buikpijn wel heel erg. Hij moest er heel hard van huilen. Zo hard dat na 2 minuten al de bel ging, en er 5 Chinese dames van het hotel voor deur stonden om te vragen wat er loos was. Euh ja, buikpijn dus. De dokter van het hotel werd erbij gehaald, maar die sprak geen Engels. Dus we hebben onze gids maar laten bellen. Die was er binnen 10 minuten en we besloten maar even langs de kinderarts te gaan. Het is dat de aanleiding van dit bezoek absoluut niet leuk was, maar achteraf gezien was het wel een belevenis. De dokter zit gewoon in de wachtruimte, en er staan zeker 20 Chinezen om de dokter en patient heen mee te kijken. Een volgorde is er niet, wie het eerst op het blauwe krukje zit, is aan de beurt. Dus als er iemand opstaat duiken er meteen drie mensen op dat kleine blauwe krukje af. Maar goed, wij hebben een supergids, dus we waren snel aan de beurt. Cheng is onderzocht door de kinderarts en kreeg een medicijn wat na een kwartiertje begon te werken… we zullen jullie de details besparen, maar geloof ons het was smerig! Cheng en al zijn kleren konden direct door in bad. Maar goed, het hielp gelukkig, en daarna hadden we weer een vrolijk en blij mannetje!

Vanmiddag zijn we evengoed nog een stuk gaan lopen. Jongens in de buggy en lekker doorstappen. Hier ligt het verschil tussen arm en rijk letterlijk dicht bij elkaar. We hebben nog wat gefilmd in de stad, en toen was het al weer tijd om terug te gaan naar het hotel om te eten. De jongens hebben allebei gesmuld van een lekker bordje spaghetti. En Bo is helemaal fan van de rijstekoekjes en de zoete melk die ze hier hebben.

Bo is nog steeds een hele lieve grote broer, hij doet het echt super! En we leren Cheng iedere dag een beetje beter kennen. We weten nu in ieder geval dat hij ontzettend lief is, maar ook een echte boef! Tsjonge, wat kan hij ondeugend zijn zeg. Het liefste zit hij overal aan, maar intussen weet hij wel waar hij niet aan mag komen. Maar dat doe je dan natuurlijk gewoon toch. Je kijkt pappa of mamma aan, grijnst een keer en loopt op je doel af. Dan kijk je nog een keer of ze wel echt kijken, grijnst nog wat en wijst er eens naar. Hoezo nee? Je grijnst nog maar een keer, en je komt er toch lekker aan, om dan eerst te schaterlachen, en vervolgens op je aller onschuldigst te kijken… en je spelletje te herhalen. Jullie snappen, wij vervelen ons hier echt niet!! :-) Maar naast lief en ondeugend is Cheng net als Bo ook erg grappig. Hij kopieert heel veel van Bo, en kent de vaste dingen al. Zo pakt hij het voorleesboek zodra de pyjama’s aan gaan, brengt de stapelbakjes naar Bo als Bo in bad gaat, en pakt hij de buggy als hij merkt dat we weg gaan. En oh ja, de eerste Nederlandse woordjes zijn ook een feit: “hallo” en “oke”! Het klinkt erg grappig.

Nou, we gaan de koffers maar eens pakken. Morgenochtend vertrekken we om 10 uur naar Beijing, een rit van ongeveer 4 uur. Dan verlaten we de geboorteprovincie van Cheng. Maar Beijing is wel een stapje dichter bij huis, en dat is natuurlijk het einddoel van deze reis, straks samen met zijn viertjes in ’t Ruivers Brook!

PS: Iris bedankt voor je leuke tekening! We hebben er erg om moeten lachen :-)